šāhzādag ud dogānag ī ōy
The Prince and his alter egoThis “hymn”, of which early Syriac and Greek versions exist, was originally composed by a poet-singer (Parth. gōsān), probably in Parthian.[1] It relates the journey of a young prince from Orient (Parthia) to Occident (Egypt) and his adventures there. The object of the journey is not only to seize the unique pearl, but indeed it is a rite of the royal trial to make manifest if the hero possess the royal Fortune. The letter-eagle of the hymn that guided the prince home may be compared with that of Kavi Haosravah who showed his possession of the royal Fortune (kayān farr, Av. kavaēm xvarənō) through a journey to Vahmandiz and the capture of the fortress by the help of the letter-bird.[2] The fortune itself appears in the Avesta Yašt to the Earth and the Fortune (Yt 19) as a bird of prey, vārəγna, “the swiftest of birds, the quickest of flying creatures” (Yt 14.19). The eagle (Syr. našrā) of the Hymn is described as “the king of all birds”; in the Zand(-Avesta), saēna ‘eagle’ is the royal chief (Av. ahu-) of the birds, and karšiptar ‘raven’ the religious chief, the ratu.[3] The alter ego of the hero that seemed to him to become like a mirror of himself was called zehītā ‘splendid, shining’, resembling the daēnā of a truthful, that in the Hādōxt Nask 2.9 has been described as xšōiθnī (rendered by Pers. rōšn ‘light, radiant’). In the hymn the “splendid” of the prince grew according to his actions (Syr. ʿamlā), just like the daēnā of a truthful.[4]
[1] . For the edition of both the Syriac and Greek texts, and the different modern interpretations of the hymn, see P.-H. Poirier, L’hymne de la perle des Actes de Thomas, Louvain-la-Neuve, 1981.
[2] . See
رهام اشه، دستور دينيار و پيامبر ِ دمدار، ارمان، 1362/ 1993، 57-48.
[3] . Cf . Bd 121.
[4] . Cf. Hn 2.9 hava daēna : hān ī xvēš dēn hunišn ī xvēš.
The Prince and his alter egoThis “hymn”, of which early Syriac and Greek versions exist, was originally composed by a poet-singer (Parth. gōsān), probably in Parthian.[1] It relates the journey of a young prince from Orient (Parthia) to Occident (Egypt) and his adventures there. The object of the journey is not only to seize the unique pearl, but indeed it is a rite of the royal trial to make manifest if the hero possess the royal Fortune. The letter-eagle of the hymn that guided the prince home may be compared with that of Kavi Haosravah who showed his possession of the royal Fortune (kayān farr, Av. kavaēm xvarənō) through a journey to Vahmandiz and the capture of the fortress by the help of the letter-bird.[2] The fortune itself appears in the Avesta Yašt to the Earth and the Fortune (Yt 19) as a bird of prey, vārəγna, “the swiftest of birds, the quickest of flying creatures” (Yt 14.19). The eagle (Syr. našrā) of the Hymn is described as “the king of all birds”; in the Zand(-Avesta), saēna ‘eagle’ is the royal chief (Av. ahu-) of the birds, and karšiptar ‘raven’ the religious chief, the ratu.[3] The alter ego of the hero that seemed to him to become like a mirror of himself was called zehītā ‘splendid, shining’, resembling the daēnā of a truthful, that in the Hādōxt Nask 2.9 has been described as xšōiθnī (rendered by Pers. rōšn ‘light, radiant’). In the hymn the “splendid” of the prince grew according to his actions (Syr. ʿamlā), just like the daēnā of a truthful.[4]
[1] . For the edition of both the Syriac and Greek texts, and the different modern interpretations of the hymn, see P.-H. Poirier, L’hymne de la perle des Actes de Thomas, Louvain-la-Neuve, 1981.
[2] . See
رهام اشه، دستور دينيار و پيامبر ِ دمدار، ارمان، 1362/ 1993، 57-48.
[3] . Cf . Bd 121.
[4] . Cf. Hn 2.9 hava daēna : hān ī xvēš dēn hunišn ī xvēš.
| the_prince_and_his_alter_ego.pdf |
The journey of Zaraθuštra
There exists an allegoric tale attributed to the king Bahman (Vohu-manah) about the journey of Zaraθuštra from his spiritual home to the exile of the material world, which is strongly suggestive of the so-called “Hymn of the Pearl”. It is preserved in the book Dabestān i Maδāheb ‘The School of Religious Doctrines’.[1]
[1] . See
دبستان ِ مذاهب، (ع.-ا. مصطفوی)، ندا، تهران، 1361، 100؛ (ر. رضازاده ملک) 1، تهران، 1362، 15-114.
There exists an allegoric tale attributed to the king Bahman (Vohu-manah) about the journey of Zaraθuštra from his spiritual home to the exile of the material world, which is strongly suggestive of the so-called “Hymn of the Pearl”. It is preserved in the book Dabestān i Maδāheb ‘The School of Religious Doctrines’.[1]
[1] . See
دبستان ِ مذاهب، (ع.-ا. مصطفوی)، ندا، تهران، 1361، 100؛ (ر. رضازاده ملک) 1، تهران، 1362، 15-114.
و مدار ِ زردشت بر اشارات است. چنان که شهنشاه بهمن بن شهزاده اسفنديار بن گشتاسپ شاه فرمود که: زردشت با من گفت که:
پدر و مادر مرا به دايگان دادند به جايی دور از شهر ِ خود. من سالهای دراز در آن جا به سر بردم؛ تا آن که پدر و مادر و شهر ِ خويش فراموش کردم. ناگاه به خاطرم گذشت که "پدر و مادر ِ من کيست، و وطن ِ من کجاست؟" کوشيدم تا به راهی که آمده بودم برهنه باز گشتم، و به خانهء خود رفته و پدر و مادر ِ خويش را ديده باز گشتم تا اين جا آمدم که دايگان بودند، زيرا که جامهء مردم ِ اين جا در برم بود، نه گويند که پيشکاری نه توانست کرد، جامهء ما را خوار گذاشته گريخت. تا اين جامه پاره شود در اين جا می مانم، زان پس خواهم رفت.
بهمن بن اسفنديار گفته: آن چه زردشت فرمود رمز است. شهر و مکان و جامه عالم ِ ملکوت است، و پدر عقل ِ اوّل، و مادر نفس ِ کلّ، و دايه جهان ِ سفلی، و پيوستن به تن، فراموش کردن ِ وطن از خوی گرفتن به آخشيجانی تن و به ياد آمدن کشش آن سوی است و رسيدن بدان جای، به رياضت و برهنه شدن، خلع ِ تعلقات ِ بدنی کردن و باز بدين جای آمدن، عود به بدن نمودن، و برای اين که نه گويند از پيشکاری هراسيد و جامه به گذاشته به گريخت تا جامه پاره نه شود از اين جا نه می روم، از پيشکاری اندوختن مايهء دانش و کنش و خواسته، و از پاره شدن ِ جامه متلاشی شدن ِ اجزاء تن، يعنی تا تن پايد می مانم و از آن پس به وطن ِ خود شوم.
پدر و مادر مرا به دايگان دادند به جايی دور از شهر ِ خود. من سالهای دراز در آن جا به سر بردم؛ تا آن که پدر و مادر و شهر ِ خويش فراموش کردم. ناگاه به خاطرم گذشت که "پدر و مادر ِ من کيست، و وطن ِ من کجاست؟" کوشيدم تا به راهی که آمده بودم برهنه باز گشتم، و به خانهء خود رفته و پدر و مادر ِ خويش را ديده باز گشتم تا اين جا آمدم که دايگان بودند، زيرا که جامهء مردم ِ اين جا در برم بود، نه گويند که پيشکاری نه توانست کرد، جامهء ما را خوار گذاشته گريخت. تا اين جامه پاره شود در اين جا می مانم، زان پس خواهم رفت.
بهمن بن اسفنديار گفته: آن چه زردشت فرمود رمز است. شهر و مکان و جامه عالم ِ ملکوت است، و پدر عقل ِ اوّل، و مادر نفس ِ کلّ، و دايه جهان ِ سفلی، و پيوستن به تن، فراموش کردن ِ وطن از خوی گرفتن به آخشيجانی تن و به ياد آمدن کشش آن سوی است و رسيدن بدان جای، به رياضت و برهنه شدن، خلع ِ تعلقات ِ بدنی کردن و باز بدين جای آمدن، عود به بدن نمودن، و برای اين که نه گويند از پيشکاری هراسيد و جامه به گذاشته به گريخت تا جامه پاره نه شود از اين جا نه می روم، از پيشکاری اندوختن مايهء دانش و کنش و خواسته، و از پاره شدن ِ جامه متلاشی شدن ِ اجزاء تن، يعنی تا تن پايد می مانم و از آن پس به وطن ِ خود شوم.
RSS Feed